De Dordtse Kerkorde 1619 is nog steeds de basis voor de kerkelijke orde voor gereformeerde kerken wereldwijd. Inzicht in de ontwikkeling, context en theologie van deze kerkorde kan behulpzaam zijn bij het toepassen van deze kerkorde in andere tijden en situaties.
De Dordtse Kerkorde is een stadium in de ontwikkeling van het gereformeerde kerkrecht die formeel begon in 1571 in Emden. Het blijkt dat de basis van deze kerkorde nog steeds goed bruikbaar is: een ‘format van formaat’.
De besluiten van de Synode van Dordrecht zijn consistent; er is ook geen discrepantie tussen de kerkorde en overige besluiten. De kerkorde is in harmonie met de Belijdenis, die door deze synode werd bevestigd als basis voor leer en leven. Alleen de positie van de diaken ten opzichte van de kerkenraad vertoont een afwijking, die te wijten kan zijn aan de invloed van de overheid op het kerkelijk leven.
De positie van de overheid ten opzichte van de Kerk was een belangrijk onderwerp. De verschillende Staten vaardigden gecommitteerden af naar de Synode van Dordrecht. Een van hun taken was toezien dat niemand in zijn rechten werd aangetast. Deze gecommitteerden waren betrokken kerkleden, die eveneens het welzijn van de Kerk op het oog hadden.
In de loop van ruim dertig jaren waren er veel vragen die vanuit de kerken op een antwoord wachtten. Deze vragen zijn grotendeels door middel van de Dordtse Kerkorde beantwoord. Het grondpatroon van de kerkorde is niet veranderd door de ingediende instructies en gevoerde discussies.