Predmet istraživanja doktorske disertacije su vizantijske teme i motivi u srpskom pesništvu druge polovine 20. veka – poezija četvorice pesnika: Ivan V. Lalić (1931–1996), Milorad Pavić (1929–2009), Milosav Tešić (1947) i Slobodan Kostić (1952–2012). Radom su obuhvaćene pesničke zbirke objavljene u periodu od 1955. do 2000. godine. Najstarija pesma koju analiziramo je „Molitva” iz Lalićeve knjige Bivši dečak, a najmlađe pesme uvrštene u istraživanje su iz Kostićeve zbirke Pokajničke pesme. Dva pesnika starije generacije – Ivan V. Lalić i Milorad Pavić koji svoje stvaralaštvo započinju u vreme posleratnog modernizma 50-ih i 60-ih godina 20. veka, predstavljeni su kao stožer i anticipacijska osnova vizantijskih tema i motiva u drugoj polovini 20. veka. Pesnici mlađe generacije – Milosav Tešić i Slobodan Kostić svojim delima u duhu neosimbolizma podudaraju se sa pesnicima starije generacije i dalje nastavljaju Eliotovo načelo odabira tradicije kojom se spušta do korena pesničke baštine. Pesnička baština koju naši pesnici reaktualizuju jeste vizantijska i stara srpska književnost sa svojom: patrističkom, isihastičkom i etičko-asketičkom osnovom. Cilj našeg rada jeste ukazivanje na najvažnija poetičko-estetička ishodišta književnog delanja četvorice pesnika i određivanje njegove pozicije, uloge i značaja u istoriji srpske književnosti druge polovine 20. stoleća. Za potrebe istraživanja koristimo metodološki pluralnu metodu sintetičke dedukcije: strukturalistički (Bart, Todorov, Ženet, Lotman), uočavamo sintezu tema i motiva između vizantijske i stare srpske književnosti i modernog pesništva na nivou pesničke slike (Bašlar, Ričards, Fraj, Hristić); hermeneutički interpretiramo dedukcijske veze i kulturološki okvir – religiozni, filozofsko-teološki, semiotički (Petković, Iglton). Interpretacijom obuhvatamo tri tipa pesničkog postupka oličenog u: teotokološkim, molitvenim i ikoničnim pesmama. Ukazali smo na eklektički jezik savremene poezije, na njegovu analogičnost i dijalogičnost; poetsko-filozofski i semiotički potencijal. Posebnu pažnju zadržavamo na uporednom osvrtu ili dijahronoj pesničkoj antifoniji (palimpsestna slojevitost teksta Žerara Ženeta), na stvaralaštvo vizantijskih pesnika, monaha i crkvenih otaca – Jovan Damaskin, Kasija, Jovan Kiriot Geometar, Teodor Prodrom, Roman Melod, Grigorije Palama, Grigorije Bogoslov, Jefrem Sirin, Jovan Lestvičnik, Jovan Zlatousti, Simeon Metafrast; pesnika stare srpske književnosti: Sveti Sava, Teodosije Hilandarac, Dimitrije Kantakuzin, Jefimija; u odnosu sa poezijom četvorice pesnika obuhvaćenih našim istraživanjem. Nastojali smo da prikažemo vertikalni pesnički koncept Vizantije u svojstvu inspiracije savremenih srpskih pesnika kao: reaktualizovani mit, pesmotvorna istorija, posrednik do Biblije, posrednik do antike.