In dit boek worden leven en werk van de theoloog C. Veenhof (1902-1983) beschreven en geanalyseerd. Door in een kerkhistorische context de microscoop van de biografie te gebruiken wordt de existentiële laag blootgelegd onder dogmatische en kerkrechtelijke conflicten in de gereformeerde wereld in de twintigste eeuw.
Veenhof werd na een jeugd in het piëtistisch milieu van de late Afscheiding op de Utrechtse Heuvelrug diep geraakt door het culturele klimaat van het absolute in de jaren twintig en dertig. Daarbij speelden zijn relaties met A. Janse van Biggekerke, K. Schilder en D.H.Th. Vollenhoven een wezenlijke rol, hoewel deze niet behoorden tot zijn leermeesters aan de Theologische Hogeschool in Kampen. Toch deinsde Veenhof met zijn sensitieve karakter, dat gesteld was op harmonie in intermenselijke relaties, al gauw terug voor de consequenties van dit absolutisme. Uiteindelijk ging hij na lang aarzelen wel mee met de Vrijmaking (1944), maar hij kreeg gaandeweg steeds meer moeite met de groeiende dominantie van de beweging van de doorgaande reformatie binnen de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt. Hij bleek vooral een man van de reformatie van het hart, terwijl in deze kerken de nadruk werd gelegd op institutionele reformatie. De beschermende kaders van de ware kerk moesten volgens de leiders van de doorgaande reformatie de bedding vormen voor de persoonlijke vroomheid. Uiteindelijk werd Veenhof aan het eind van zijn hoogleraarschap in Kampen afgerekend op zijn positiekeuze.