Sociale en emotionele vaardigheden dragen bij aan ons succes in interpersoonlijke interacties. Onderzoek naar vaardigheidstrainingen en interventies om sociale en emotionele vaardigheden te verbeteren, liet zien dat deze interventies over het algemeen een gemiddeld positief effect hebben op de sociaal-emotionele vaardigheden van kinderen. Tot nu toe richtte dergelijk onderzoek zich echter vooral op de effecten van interventies als geheel. Hoewel dit ons informatie verschaft over de effecten van een interventie als compleet pakket weten we nog onvoldoende wat maakt dat dit soort interventies werken. Het huidige proefschrift onderzocht daarom de vraag: Welke “ingrediënten”, ook wel interventie componenten genoemd, zijn verantwoordelijk voor de effecten die worden gevonden voor interventies gericht op het versterken van sociaal-emotionele vaardigheden? Om deze vraag te beantwoorden werden een multilevel meta-analyse en 3 microtrials uitgevoerd. Deze studies lieten zien dat individuele interventie componenten gerelateerd kunnen worden aan de effecten van sociaal-emotionele vaardigheidsprogramma’s. Met name psychoeducatie en het oefenen van vaardigheden bleken effectief, en hierbij bestaat een optimale dosis van implementatie. Exposure en cognitieve herstructurering lijken beide effectieve componenten om sociale angst bij kinderen in groep 6 t/m 8 te verminderen. Cognitieve herstructurering heeft daarnaast positieve effecten op het zelfvertrouwen van kinderen, terwijl psychofysieke oefeningen hier geen effectief interventie component lijkt. Tenslotte lijkt het voor het verbeteren van internaliserend en externaliserend gedrag belangrijk om kinderen aan te spreken op hun autonomie. De kennis uit dit proefschrift maakt het mogelijk om efficiëntere interventies te ontwikkelen, bovendien maakt het professionals in de praktijk mogelijk om beter geïnformeerde beslissingen te nemen wanneer een interventie gekozen moet worden.